Podpalony Kuba, chce żyć jak szczęśliwy pies...!

Sobota, 5 lutego 2011 · dodano: 05.02.2011 | Komentarze 11

Wiem jak kruche jest życie, jak łatwo przez ludzką głupotę, przypadek, doprowadzić do tego aby stało się nieszczęście. Nie chciałabym wiedzieć co ten pies czuł - wtedy kiedy... (...), przykro o tym myśleć, przykro wiedzieć, że zwierze które ufało swojemu opiekunowi zawiodło się na nim.

Dobrych kilka lat temu, kiedy moje życie toczyło się sielankowo od wakacji do wakacji, zdarzyło się coś o czym nie zapomnę nigdy. Lato, skwar nieziemski dobre 30 stopni w cieniu, przesiaduję nad stawem u koleżanek. Wychodzimy na drogę, widzimy młodego chłopaka, który coś ciągnął po ziemi... od 4 kilometrów bo tyle było od miasta na tę wieś...
był to kilku miesięczny szczeniak, nie ruszał się, nie chodził, był ciągnięty na obróżce jak szmata od podłogi... Nie reagował na bodźce z zewnątrz, pędem do niego podbiegając, biorąc go na ręce i transportując nad staw by go delikatnie ochłodzić widzę ręce ubrudzone od biegunki... Chłodziliśmy go delikatnie wodą, postawiliśmy w cieniu, zaopiekowali się nim na tyle na ile mogli rodzice koleżanek, ale wiadomo jak to na wsi - zostaw, odpocznie, napije się i jakoś to będzie... Kilka godzin później piesek podobno już chodził, ale za kilka dni zdechł. Wiem, że przepełniona wtedy smutkiem sytuacji zrobiłam dla niego tyle ile pozwalał na to mój wiek i wiedza i choć wspomnienia bolą, to wiem że drugi raz postąpiłabym tak samo bo tyle wtedy mogłam dla niego zrobić jako mały dzieciak.

Kolejna, tym bardziej już świadoma pomoc w uratowaniu psa, to transport do nowego domu - ze schroniska w Łodzi do Bydgoszczy skąd zabierała go dalej kolejna osoba - cień pewnego owczarka... Wtedy jeszcze nie miałam psa, a o tej "akcji" wiedzą już tylko nieliczni. Miał z 6 miesięcy, szczenięcy charakter, zabawy w głowie, łagodny wyraz pyska, nóżycę, w 1/3 łyse i "pachnące" schroniskiem i tułaczką ciało, a przylepa z niego była niesamowita. Pomimo zabiedzonego wyglądu, nie w sposób było się w nim nie zakochać!!! Pojechał do nowego kochającego domu nad morzem w Redzie, ktoś chciał odmienić jego los na lepszy, zająć się nim, zaopiekować i tam na pewno jest szczęśliwy. W schronisku nie miał by szans na wyleczenie...

Jeszcze kilka tygodni temu, znalazłam kilka "fantów" w domu i przeznaczyłam na pewną łysą DON'kę. Z ich sprzedaży, uzbierałam 65złotych. Niby nie dużo, ale na pół worka karmy jest.

Nie mogłam mieć nigdy psa, a zawsze kochałam je całym sercem. Dzisiaj mam Nazgula, lecz okrucieństwo ludzi tym bardziej do mnie trafia gdy myślę jak Nazgulowi nie braknie swobody, ruchu i zabawy, kontaktu z ludźmi, czesania, czyszczenia uszu, mięska i kotków na dworze ;-)
W pewnym sensie do losu zwierząt przykładają się tak zwane "pseudo-hodowle", które robią biznes na sprzedaży szczeniąt. Psy trzymane w strasznych warunkach, wycieńczone, wybiedniałe... bez selekcji hodowlanej, z ryzykiem przenoszenia WAD GENETYCZNYCH które mogą się rozwinąć już w 2 miesiącu życia lub 1,5 roku... Znam kilka przypadków kiedy trzeba było psa uśpić w szczenięcym wieku :(
Nie kupujcie nigdy psów na targowiskach, bazarach, ulicach. Dlatego jeśli chcesz pomóc zwierzakom lub chcesz mieć psa, odwiedź jakiekolwiek schronisko lub znajdź szanującą się hodowlę danej rasy zarejestrowaną w ZKwP.
Zauważcie, że "psa na łańcuch" nie sprzeda nikomu żadna dobra Hodowla. Dobra, oznacza dobrych ludzi którzy mają czerwone i ciepłe serce.

Kochani, troszczmy się o nasze zwierzaki, o te które są nasze na papierku i te które są na naszej ziemi.


///a jeśli chodzi o rowerowy wpis..... miał być ostatniego dnia stycznia, niestety mocne objawy choroby uwaliły mnie do wyra, na szczęście zdrowieję i na przyszłą niedzielę planuję rowerowanie z moim Kochanym Nazgulem.